Η Αργυρούπολη ιδρύθηκε από Πόντιους πρόσφυγες της Αργυρούπολης του Πόντου μετά τη μικρασιατική καταστροφή αλλά και μετά την ανταλλαγή πληθυσμών.

Στην αρχή εγκαταστάθηκαν στο συνοικισμό Σκοπευτηρίου Καλλιθέας. Το 1925 ιδρύεται στην Καλλιθέα το σωματείο ‘Η Πρόοδος’ με κύριο μέλημα την αποκατάσταση των Ποντίων από την Αργυρούπολη του Πόντου, με πρόεδρό του τον Κυριάκο Ευσταθιάδη.

Την περίοδο 1926 – 1928 τριάντα εννέα οικογένειες των Αργυρουπολιτών εγκαταστάθηκαν στη περιοχή Τράχωνες, σε μια έκταση 300 στρεμμάτων ιδιοκτησίας Μαρίνου Γερουλάνου, που απαλλοτριώθηκε επί Πρωθυπουργίας Αλέξανδρου Ζαΐμη και Υπ. Κοινωνικής Πρόνοιας Μιχ. Κύρκου και βάσει της ανταλλάξιμης περιουσίας που δημοσιεύθηκε σε ΦΕΚ του 1927. Η περιοχή αυτή τότε χαρακτηριζόταν ΄΄εξορία του Αδάμ΄΄, αν αναλογισθεί κανείς ότι δεν υπήρχε η σημερινή λεωφόρος Βουλιαγμένης, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε τηλέφωνο, τα δε πλησιέστερα σημεία επικοινωνίας ήταν το Παλαιό Φάληρο και η περιοχή Άγιος Ιωάννης.

Έτσι οι πρώτοι αυτοί κάτοικοι πάλεψαν με πολλές δυσκολίες και ελλείψεις, όμως με την εργατικότητα, υπομονή και επιμονή που τους διέκρινε λάξεψαν βράχους, άνοιξαν πηγάδια σε αρκετό βάθος και έκτισαν τα πρώτα σπίτια τους.

Το 1932 κτίζεται ο πρώτος ναός, ο σημερινός καθεδρικός ναός της Αγίας Βαρβάρας, πολιούχο της πόλης. Ένα χρόνο μετά, το 1933, κτίζεται με προσωπική εργασία των κατοίκων το πρώτο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο.

Το 1937 – 1938 γίνεται η αρχική διάνοιξη του καρόδρομου του Πρίγκιπα Πέτρου που έφθανε όμως μέχρι βόρεια της Γλυφάδας και που ονομάσθηκε λεωφόρος Βουλιαγμένης (παρότι δεν έφθασε ποτέ στη Βουλιαγμένη), έργο που έδωσε άλλη πνοή στον νεοσύστατο οικισμό.

Το 1940 (Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος) η περιοχή βομβαρδίζεται, λόγω της γειτνίασης με το τότε αεροδρόμιο του Ελληνικού και οι κάτοικοι γνωρίζουν μία δεύτερη προσφυγιά.

Στις 12 Οκτωβρίου 1944 αρχίζει η επανεγκατάσταση των κατοίκων, που είχαν ως κύριο μέλημά τους, παράλληλα με το κτίσιμο των σπιτιών τους, την απόσπασή τους από την Κοινότητα του Καλαμακίου για την κατασκευή των έργων υποδομής. Πέντε χρόνια μετά, στις 29 Ιουλίου 1949 δημοσιεύεται η ίδρυση της Κοινότητας Αργυρούπολης που αριθμούσε 425 κατοίκους με προσωρινό πρόεδρο τον Τιμολέοντα Ζιώγα.

Το 1951 εκλέγεται ως πρώτος αιρετός Πρόεδρος ο Κυρ. Ευσταθιάδης. Τον ίδιο χρόνο τοποθετείται και η πρώτη τηλεφωνική σύνδεση στον τότε Σταθμό Χωροφυλακής για να ακολουθήσει μέχρι το 1953 η σύνδεση όλων των οικιών.

Το 1952 έγινε και ο ηλεκτροφωτισμός της πόλης.

Την περίοδο 1951 – 1955 τρεις οικοδομικοί συνεταιρισμοί (Παλαιών Πολεμιστών, Ηλεκτρουπόλεως και Αλεξιουπόλεως) με 3.500 οικόπεδα εντάσσονται στο σχέδιο πόλης.

Το 1954 οι κάτοικοι, προμηθευόμενοι οι ίδιοι χαλύβδινους σωλήνες από την Γαλλία, εγκαθιστούν το κοινοτικό δίκτυο ύδρευσης. Έτσι μέσα σε 8 χρόνια από την ίδρυση της Κοινότητας ο πληθυσμός δεκαπλασιάζεται από 425 σε 4.025 (1957) και η περιοχή πλέον από αγροτική χαρακτηρίζεται αστική.

Το 1972, επί δικτατορικού καθεστώτος, η Κοινότητα Αργυρούπολης ανακηρύχθηκε σε Δήμο με πρώτο Δήμαρχο τον Παν. Αποστόλου. Ακολούθησαν οι Δημήτρης Ευσταθιάδης (πρώτος αιρετός Δήμαρχος 1975-1994), Χαράλαμπος Σαραφίδης (1995-2002) και Ιωάννης Τσαρπαλής (2002 – 2006). Στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2006 επανεξελέγη δήμαρχος ο Δημήτρης Ευσταθιάδης.

Το 2010 με τον Καλλικράτη καταργήθηκε και αποτέλεσε με το Δήμο Ελληνικού το δήμο Ελληνικού – Αργυρούπολης.